Ik had van jongs af aan nogal de neiging om altijd de lat te hoog te leggen en moest ik van mezelf altijd goed presteren, op alle fronten. En wat ik ook deed, het was in mijn ogen eigenlijk nooit goed genoeg. Ik focuste me daarbij vooral op datgene waarvan ík dacht dat het niet goed was of niet goed ging. Oftewel, mijn gedachten waren vaak op het negatieve gericht. Dat versterkte mijn angst om fouten te maken en wat anderen wel niet van mij vonden. Door deze faalangst voelde ik mij erg onzeker. Ergens in mijn kindertijd zijn er zaadjes geplant, die hebben gemaakt dat ik negatief over mezelf ben gaan denken. Het was ook niet altijd makkelijk thuis. Ik kom uit een (gebroken) gezin. Mijn vader was zwaar alcoholist en mijn moeder had last van depressies. Ik heb heel veel zelf moeten doen en heb verantwoordelijkheden op mij genomen, die niet bij een klein kind horen. Ik heb niet de aandacht gekregen die ik zo graag wilde.

Dat doet wat met je als kind, want je wilt dingen graag oplossen en je denkt dat het ‘door jou’ komt, maar je bent totaal niet bij machte om iets te kunnen oplossen. En als je negatief over jezelf denkt, ga je je ook zo voelen en daarnaar gedragen. Wat maakt dat je weer in hetzelfde denkpatroon terechtkomt. Een grote loop waar je in zit.